Hatır Yıkmak: Bir Sözcüğün Bıraktığı İzler
Bazen hayat, sözcüklerin gücüne inandırır insanı. Ne kadar dikkatli olsak da, bir anlık öfke ya da yanlış anlaşılan bir ifade, derin izler bırakabilir. Bugün size, çok eski bir arkadaşımın, Hatır’ı yıkmanın ne demek olduğunu öğrendiği o anı anlatmak istiyorum. O gün, hatırladıkça hala içim burkulur. İnsanın, kaybetmek istemediği birini kaybetme korkusuyla yüzleşmesi ne kadar zor… Ama bu, herkesin yaşadığı bir hikâye.
Bir zamanlar çok yakın olduğumuz bir arkadaşımdan bahsediyorum. Mehmet, çözüm odaklı bir adamdı. Her sorunun bir çözümü olduğuna inanır, sorunları mantıkla çözmeye çalışırdı. En zor anlarda bile, düşünmeden bir çıkış yolu bulmak isterdi. Birbirimize güvendiğimiz zamanlar vardı, ama bir şeylerin eksik olduğunu hissediyordum. O eksik şey, belki de empatiydi.
Bir gün, Mehmet’in o mantıklı dünyası, sevdiği kadının kalbinde büyük bir yaraya dönüşmeye başladı. Zeynep, Mehmet’in tam tersi bir insandı. Empatik, içsel duyguları derinlemesine hisseden ve ilişkilerinde her zaman anlayış arayan bir kadındı. Birbirlerini sevmekle birlikte, birbirlerini anlamakta zorlanıyorlardı. Mehmet, Zeynep’in hassasiyetine her zaman “mantıklı” bir şekilde yaklaşmıştı: “Bir problem varsa, onu çözelim,” derdi. Ama Zeynep, bazen sadece bir omuza, bir anlayışa, bir duygusal destek olmadan, çözüm değil, yalnızca bir bağlantı arıyordu.
Ve işte o gün geldi… Zeynep, yaşadığı bir hayal kırıklığının ardından Mehmet’ten anlamadığı bir şeyler olduğunu söyledi. Ama Mehmet, onun yalnızca sıkıntılarını anlatmasını ve bunların üstesinden gelmesini istiyordu. “Zeynep, bu kadar takılmana gerek yok, aslında olan şey çok basit…” dedi. Zeynep, bu cevaptan sonra derin bir sessizliğe büründü. Anlayış beklerken, yalnızca bir analizle karşılaşmıştı.
O an, hatır yıkılmaya başladı. Zeynep’in gözleri, hayal kırıklığının ve sevgiye duyulan açlığın izlerini taşıyordu. “Ama ben sadece anlaşılmak istiyorum, Mehmet,” dedi. Fakat bu söz, Mehmet’in kulağında bir çınlamadan öteye gitmedi. O gün, ikisi de birbirine en çok ihtiyacı olduğu zamanlarda, birbirlerine tam anlamıyla ulaşamadılar. Mehmet, çözüm arayarak, Zeynep’i iyileştirmeye çalıştı; ancak Zeynep, duygusal bir bağ arıyordu. Ve bir an, ne Zeynep’in derdi çözülmedi, ne de Mehmet’in anlamadığı şeyler anlaşıldı. O an, birbirlerinin kalbinde büyük bir yaraya dönüştü.
Hatır yıkmak, birinin kalbinde güveni kırmak, bir başka insana anlam verememek demektir. Zeynep için, bir ilişkide hatır çok önemliydi; birinin yanında olduğunu hissetmek, onun dertlerini önemsemek ve birlikte çözüm bulmaktı. Ama Mehmet, o an, çözüm ve mantık arayışında, Zeynep’in kalbinde bir boşluk oluşturmuştu. Ve o boşluk, zamanla derinleşti.
Zeynep’in gözlerindeki acıyı görmek, hatırın nasıl yıkıldığını anlamak için insana çok şey anlatır. Bazen en derin yaralar, sözcüklerle açılır. Mehmet’in niyetinde kötü bir şey yoktu; fakat Zeynep’in kalbinde, empati eksikliği bir yara açtı. Bu yara, sevginin en büyük düşmanıdır; çünkü hatır yıkıldığında, insanlar bir daha aynı güveni bulmakta zorlanır.
Birkaç hafta sonra, Zeynep ve Mehmet’in arasındaki mesafe giderek arttı. Zeynep, kendini yalnız hissediyordu. Mehmet, hala çözüm arayarak durumu düzeltebileceğini düşündü. Ama Zeynep, iyileşmek için yalnızca anlamaya ve gerçekten hissedilmesine ihtiyaç duyuyordu.
Hatır, yıkılınca toparlanması çok zor bir şeydir. Birinin kalbinde güvenin yerini almak, kolayca yapılamaz. İnsanlar bazen en değerli şeyleri kaybederken, farkında bile olmazlar. Ancak hatır bir kez yıkıldığında, onu eski haline getirmek neredeyse imkansızdır.
Mehmet’in, Zeynep’in kalbinde bir yara açtığını fark etmesi, onlara hayatın zor derslerinden birini öğretti. Birini anlamadan, yalnızca çözüm aramak, ilişkilerin en zayıf noktalarından biridir. Sevgi, bazen anlamaktan gelir; bazen sadece susup, diğerinin yanında olmak gerekir.
Hayatımızda bu tür hatalar yapmamak için, hatırlarımızı korumaya özen göstermeliyiz. Çünkü bir insanın kalbine dokunmak, o kalbi kırmaktan çok daha değerli bir şeydir.
Sevgiyle,
Bir zamanlar dost olduğum Zeynep’in gözlerinden…